Een zwarte wolk in haar hoofd, zo voelt het soms. Alles wordt donker en slecht, in haar hoofd. Een wirwar aan gedachten en gevoelens. Alleen maar beren op de weg, alles lijkt onoverkomelijk. En waarom zou ook maar íemand interesse in haar kúnnen hebben. Wat kan ze, wat bereikte ze in haar leven? Ze is de slechtst mogelijke versie van zichzelf, of van wie ze zou kunnen zijn. De slechtste moeder, vriendin, vrouw, dochter, wat dan ook. Gewoon mislukt.
En dan ontploft het, dan moet het er allemaal uit.
Op de een of andere manier lukt het hem weer om er voor haar te zijn, haar rots in de branding. Hij is er altijd. Hoe hard ze er soms ook op foetert, alleen hij kan haar kalmeren en de druk van de donkere wolken wat verlichten. Door met hem te praten wordt alles weer duidelijker, helderder.
Er breekt een streepje licht door, haar hoofd voelt weer wat vrijer. Ze zoeken samen, denken samen, praten samen. De knoop raakt ontward, de onrust trekt weg, de tranen drogen op. De beren gaan aan de kant. Zij veert terug. Schrijven helpt, praten helpt, tekenen helpt, hij helpt.
One thought on “Een zwarte wolk”