Schrijven met een leeg hoofd

Ik schrijf het liefst volgens de inspiratie van het moment. Niet te veel geplan, niet te doordacht. Daarvoor heb ik maar één ding nodig: ruimte in mijn hoofd. Geef me een uurtje ‘niks’ en er komt iets. Meestal komt er zelfs heel veel. Maar nu, de laatste tijd, was er weinig ruimte. En werd er dus ook weinig geschreven. Daar moet verandering in komen.

Dinsdag vertrek ik voor een paar daagjes naar Corsica. Kinderloos, effenaf!
Daar hoop ik een vrij hoofd te hebben, want daar wil ik elke dag schrijven. Wat dan ook. Geen reisverslag in de klassieke zin, want dat is niet mijn ding. Wel over wat ik zie, wat mij raakt, wat mij boeit of over hoe helemaal niks doen ook heel veel kan betekenen.

Misschien probeer ik daar verder te werken met de tools die ik aangereikt kreeg op de inspirerende workshop die ik afgelopen zondag volgde: Groots schrijven over kleine dingen, gegeven in De Kwekerij door Sylvie Marie. Een workshop waarbij ik even heel erg veel last kreeg van mijn imposter-syndroom. Ik zette me neer, keek de tafel rond en dacht: ‘hoe haal ik het in mijn hoofd de pretentie te hebben om te denken dat ik hier ook maar íets te zoeken heb!’.

Daar was ik plots weg uit mijn veilige blog cocon. Deze keer kon ik de gezichten zien van mijn ‘lezers’. Kon ik hun eigen fantastische teksten horen. Kreeg ik live feedback op wat ik daar ter plaatse op nog geen half uurtje op papier moest neerpennen. Met rode wangen las ik mijn eerste tekst voor… en ik bleek er wél op mijn plaats te zijn. De commentaren waren puur, de feedback motiveerde, de voldoening was groot.

Ik zie een verwilderd bosje
en duik erin.
Deze keer alleen, en zedig.
Hier ontdek ik het eind van deze tuin vol genot.
Maar ook wat verlatenheid,
want een kippenhok zonder kippen,
een kooi zonder vogels
– geen gekwetter, geen gekakel.
Als kinderen die het nest hebben verlaten.
Ze zijn er nog, en toch niet meer.

Maar dan keer ik terug
en komt de tuin weer tot leven.
Witte wapperende lakens,
hun geur zal menig zintuig doen ontwaken.

De kat ligt te zonnen
onbezonnen, onbezorgd.
Kinderen zijn aanwezig, zonder er ook echt te zijn.
Hier geen lege nest syndroom.
Gewoon wat stilte,
van elke moeder vaak een stille droom.